Huisdichter 2024-2025 - Dominique De Meyst

we zijn allemaal constant aan het rennen
van of naar een les, vergeten haast
te ademen op de trappen van Hermes
op het voetpad buiten knal ik net
niet tegen een meisje aan

dat vanop de schouders van haar moeder
omhoog kijkt en wijst naar de regenboogvlag
aan de gevel, zo groot. ik kijk mee omhoog
laptoptas open, de laatste koffie drupt uit de mok
halfstok in mijn hand

een paar studenten komen erbij staan
dan nog een paar, zo staan we daar
blik hoog, waarschijnlijk maar heel even
stil onder de mast waar al de kleuren rustig
weigeren van mekaars zijde te wijken

De verhouding tussen mensen en regels fascineert me. Welke regels bestaan er omdat ze nu eenmaal al lang bestaan en welke regels bewijzen dagelijks hun nut? Welke regels zijn het resultaat van overleg en reflectie en welke verraden gemakzucht? Welke regels dienen ons als mens en welke regels dienen vooral machthebbers in de brede zin van het woord?

En wat moet je doen wanneer je stáát voor iets en je stuit op een ‘nee’? Wie bepaalt wie ergens voor mag staan en wie niet? Ik speelde al een poos met het idee, maar in de poëzie is het soms wachten op de gepaste beeldspraak. En toen was daar plots Maxime van de bootverhuur.

Maxime van de bootverhuur

langs het meer staat een bord verboden te zwemmen
want misschien gaat er dan ooit iets mis
en normaal gaat er nooit iets mis
het beleid is dat elk risico te mijden is

Maxime van de bootverhuur reikt ons zwemvesten aan

we zeggen: Maxime, wij zijn gekomen om te zwemmen
open en eerlijk en strikt genomen tegen de regels
bespaar je de moeite, de zwemvest zou uitgaan
van zodra we van wal gaan

Maxime roept nog dat dat niet mag
wij zwaaien, varen zwemvestloos weg

springen om het hardst in het open water ~~~

dit is een onomfloerst pleidooi voor met zwemvesten gooien
naar onzin zoals niet mogen zwemmen
tot de onzin zó onder de vesten zit
dat wie kijkt enkel nog vesten ziet

dit is een metafoor voor overtuigd springen
want als het van Maxime en het beleid afhangt

en als we dan zwemmen, eindelijk zwemmen
zwemmen we tot onze armen stram zijn
tot de zon is gezakt, tot ons hart
er warm en nat bij neervalt

kom, installeer je, voeten in het water
je moet studeren en dat kan nu
maar dat kan eigenlijk ook later
en daarbij, misschien regent het morgen

dus verpoos
parkeer je zorgen tussen blote benen
eet een ijsje, beslis onder vrienden
wat je moet weten voor een tien

of beter nog: maak een lijstje
van alles wat je ooit nog wil zien en leren
smeed plannen voor een lang leven
filosoferen over wie je wil worden als mens
oké, dat leidt ons misschien wat ver
in dit kleine natte moment

dus kom, trek je schoenen uit, strek je tenen
in de plas waar ook de tenen
van medestudenten hebben geweekt
morgen half negen examen
tot dan gewoon samen
chillen in dezelfde schuit

hoe zou het jaar eruit zien wanneer wij
massaal uit het raam beginnen staren
uitnodigingen voor vergaderingen laten
voor wat ze zijn en de wolken tellen
worden wij dan veranderde mensen?
ik meen dat het mijn taak is
dit plan voor te stellen.

wat als wij hier declareren dat we de school
voortaan runnen als authentieke piloten
onderlegd in dingen zoals subtiele verschillen
tussen enkelvoud willen of meervoud willen
willen

de authentieke piloot is op donderdag al
moe maar de authentieke piloot
stelt de juiste vragen: moet ik dit nu doen
en: moet ik dit nu doen
en vooral: moet ik dit nu doen?
er moet dringend minder gedoend
of waren we alweer vergeten
dat de afspraak was: naar buiten staren

wat als dit jaar bestaat uit het raden
van de vorm van de wolken uit het raam
een schaap, een boze vulkaan, een lama
met een pet, de natte droom van co-creatie
en complexloze differentiatie, wat zouden studenten
van zo’n wolken denken?

we hebben gedronken van de brandslang
en er is geen weg terug, de weg is goud
en trager. ik meen dat het mijn taak is
het plan te herhalen: wat als dit jaar begint met
adem

elke herfst een ritme vinden en voor je het beseft
heeft het daglicht zichzelf in alle stilte buitenspel gezet
vinden de blaren zoals elk jaar weifelend hun weg naar de grond

we hoeven van het donker niet bang te zijn
we hoeven zelfs niet te weten waarom
de wilde dingen, de mossen, de blaren, stellen de zon niet in vraag
ze laten er zich gedwee door leiden

overwegen om met de getijden in zee te gaan
lijkt het enige wat we kunnen doen
mee golven tot we weer stilstaan bij de grondzaak der dingen

als ik opnieuw mocht beginnen
veranderde ik geen dag aan dit jaar

niet de dag waarop ik een hamster kreeg
niet de veel te korte dag
op de veel te korte strandhanddoek
blote benen, halflege fles van iets zoets
niet de dag op de fiets waarop de regen
op het ritme van de beat
mijn kap binnenblies, niet de dag
waarop ik danste met mijn hoofd
boven het maaiveld of de dag
waarop de hamster stierf

niet de dag waarop ik luid schreeuwde op straat
niet de dag waarop de woorden juist fout vielen
of die waarop ik er een paar terugvond
in een cadeauverpakking

niet de dagen waarop ik niet wist
waarover eerst te struikelen

dat het hier soms zo eindig voelt
of dat elke dag zo verdomd
schoon oplicht
in het donker

Het gedicht in beeld

op weg naar huis
ter hoogte van Decathlon
overvalt het mij
dat Vietnam bestaat

ik kan mij onverhoeds niet
voorstellen dat er plek is
waar je kan rondwandelen
als je dat zou willen

die niet hier is

de mens is geen geel ventje
om met een muisklik-en-sleep
continenten verder
af te zetten, dit lichaam is

geen instrument

zo stevig zijn mijn benen
met deze straten
vervlochten dat ik
als ik niet oplet

binnenkort beton word

jij die de dag in functie van anderen stelt
aanvoelt, meebeweegt, richting geeft
pret en zo mensen maakt, professioneel—

jij onvermoeibare pompier
blust in een wereld die in brand staat
vormpjes in de vuurzee

creëert nieuwe gedeelde taal
wanneer woorden tekort schieten
of in de wachtrij staan

past plannen voor de goede zaak
in de voorgedrukte vakjes
van een aanvraagformulier

tovert luchtkastelen tot realiteit
met stromen van papier
en tomeloze energie

maakt van groeien kinderspel

och droeg de gemiddelde medemens
maar half het gewicht dat jij
sociaal werker, kent

raakten al de verhalen
die de cliënt wil vertellen
misschien om ter luidst verteld