Een ongelukkig moment om af te studeren, of toch niet?

Laura studeerde af in 2020, in volle coronacrisis: “Ik kon nog net mijn stage afronden, maar vanaf dan ging plots alles online door: vakken, examens, bachelorproef verdediging … In het begin maakten we nog plannen om goed te gaan feesten als we afgestudeerd waren, maar dat zat er na de zomer van 2020 nog niet echt in.” Uiteindelijk bleek de coronacrisis een geschenk uit de hemel te zijn. In die periode een job vinden was niet evident, vandaar dat de keuze snel gemaakt was om verder te studeren: “Door corona waren vele deadlines van universiteiten om je aan te melden uitgesteld. Ik denk dat ik wel zeker 20 aanvragen heb ingediend en ik had geen geduld omdat ik zo enthousiast was om eraan te beginnen (lacht). Uiteindelijk heb ik van 15 universiteiten bevestiging gekregen dat ik kon starten, dus ik had de luxe om te kunnen kiezen”.

De keuze viel uiteindelijk op de Anglia Ruskin University in het befaamde Cambridge, waar Laura de Master “Animal Behaviour Applications for Conservation” volgde: “In het Engelse systeem kennen ze het verschil niet tussen professionele en academische bachelors, dus ik moest geen schakelprogramma volgen. Wel was er een toelatingsexamen, waarin ik zowel mijn inhoudelijke als taalkennis moest bewijzen, maar dat is met mijn basis van Odisee goed gelukt. Dan ben ik begonnen met het zoeken naar accommodatie, wat niet evident was gezien ik mijn hond wou meenemen, maar uiteindelijk heb ik wel iets gevonden.” Het bleek al gauw dat Laura’s inspanningen om accommodatie te vinden tevergeefs waren, want ze kreeg de boodschap dat het eerste semester helemaal online zou plaatsvinden: “In het tweede semester kwam de Brexit er dan ook nog bij als extra obstakel en uiteindelijk heb ik de hele studie vanuit België gedaan.” In die periode leerde Laura echter haar vriend kennen, iemand met wie ze haar passie voor dieren deelt, dus niet naar het buitenland gaan had op die manier ook zijn voordelen.

Van honden en paarden naar een passie voor wilde dieren

In het middelbaar studeerde Laura humane wetenschappen en dacht ze psychologie te gaan studeren “… tot ik een hondje kreeg met heel zware gedragsproblemen. Ze wilden hem laten inslapen omdat hij agressie aanvallen kreeg waarbij hij alles en iedereen begon aan te vallen. Ik wou graag begrijpen hoe dat komt, of er bepaalde zaken in de omgeving hem triggerden. Ik ben dus eigenlijk met de insteek om mijn hond te helpen aan de opleiding begonnen. Daarnaast heb ik ook altijd paard gereden, dus lag mijn interesse in het begin eerder bij zaken als honden- en paardengedragstherapie”.

Het pad naar de opleiding Agro- en biotechnologie dierenzorg bij Odisee lag echter bezaaid met een aantal obstakels. Eerst en vooral moet je erop komen dat een dergelijke opleiding überhaupt bestaat: “Ik wou iets met dieren doen, maar ik dacht dat het enige in die richting dierenarts was en ik wou geen dieren opensnijden. Dan ben ik beginnen zoeken op een SID-in, op de D van dieren … tot iemand op het evenement mij wees op de richting Agro- en biotechnologie, dat die richting wel iets voor mij zou kunnen zijn. De kleinschalige en persoonlijke aanpak van Odisee leek wel goed bij mij te passen, dus heb ik mij ingeschreven voor de open lesdagen. Daar kwam ik dan per ongeluk terecht bij een les groenmanagement, dus ik dacht: wat is dat, ik zit hier compleet verkeerd … De open lesdag voor dierenzorg bleek op een andere dag door te gaan, maar er was toevallig die dag praktijkdag dierenzorg. Toen ik daar binnen kwam lagen er allemaal slangen op de grond en ik dacht meteen, dit is het! Ik heb dan snel een foto doorgestuurd aan mama: kijk ik heb een tarantula op mijn hand gehad! Toen was de keuze snel gemaakt (lacht).”

Hoewel mama het enthousiasme van haar dochter deelde was papa De Kort een beetje sceptisch: “Mijn papa is landmeter, nogal een fan van wiskunde en wetenschappen, en hij had zijn vragen bij wat ik er later mee kon doen. Nu is hij vooral blij dat ik niet naar hem heb geluisterd (lacht).” Doorheen de studie groeide Laura’s interesse in wilde dieren en is ze begonnen aan een stage in Zuid-Afrika “ … op een manege, dat leek iets voor mij omdat ik ook wel meer over die paarden wou weten, dat was eerst de essentie, maar dan had ik toch al eens een proevertje van de wilde dieren. Aan de stage was een onderzoek gekoppeld naar hoe dicht je kon komen bij de wilde dieren te voet, te paard en met de jeep en op die manier heb ik de smaak te pakken gekregen.”

De weg naar het Wolf Fencing Team

Voor haar masterthesis was Laura graag opnieuw naar Afrika geweest, ook Borneo stond op het verlanglijstje, maar onderzoek doen in het veld bleek niet evident in volle coronacrisis. “Ik ben dan op zoek gegaan naar onderzoeksinstellingen die data verzamelden in het veld en deze beschikbaar stelden voor studenten. Op die manier ben ik via een Afrikaanse universiteit op het Masai Hyenaproject beland. Die hadden al sinds 1980 data verzameld rond hyena’s en agressie en het voelde alsof ik de jackpot had gewonnen. Ik heb me toen helemaal verdiept in programmeren met R, om alles uit die data te kunnen halen. Ik kende er niets van, maar mijn beste vriend is programmeur, die heeft mij de basis uitgelegd, en dan heb ik een boek gekocht ‘R voor dummies’. Ik ben daar maanden mee bezig geweest om te leren programmeren, maar toen ik de eerste resultaten kreeg werd ik zo enthousiast dat ik maar bleef programmeren (lacht) … In dierentuinen hebben hyena’s vaak problemen met reproductie omdat de hiërarchie in de groepen heel complex is. Het is trouwens een van de weinige diersoorten waar de vrouwelijke dieren hoger in rang staan dan de mannelijke. Ik heb onderzocht welke factoren agressie tussen hyena’s uitlokken, zodat je die kan vermijden in een zoo setting en dan meer reproductiekansen hebt, omdat de clan beter aan elkaar hangt.”

Aan de Anglia Ruskin University wonden ze er geen doekjes om: werk vinden binnen de sector van de wildlife conservation is niet evident: “De opleiding zweert erbij dat je vrijwilligerswerk moet doen bovenop de cursussen. Dat is zwaar, maar op die manier geraak je wel binnen in een organisatie en dat is hoe ik op WWF ben gestuit. Ik had toen gewoon gepolst bij verschillende organisaties of ze hulp nodig hadden met iets, en dat ik goed was in papers schrijven, literatuur opzoeken, … Ik kreeg meteen reactie van WWF dat ze bezig waren met de opstart van een Wolf Fencing Team en dat ze veel info nodig hadden over wolvengedrag en bescherming tegen wolven. Op die manier heb ik voor hen een wetenschappelijk rapport geschreven rond wolf fencing en enige tijd later ben ik er mogen starten in een junior positie voor 18 maanden.”

Hard werk en dat tikkeltje geluk

Volgens Laura heeft ze veel geluk gehad dat ze de job bij WWF heeft gevonden, maar tegelijk heeft ze er ook hard voor gewerkt. Naast het vrijwilligerswerk voor WWF deed ze immers ook verschillende onbetaalde opdrachten voor andere organisaties. In het kader van een cursus aan de Anglia Ruskin Universiteit moest Laura een LinkedIn-profiel maken, passend bij haar interesses: “Binnen de conservatiewereld moet je je specialiseren om een job te vinden, maar ik heb zo’n brede interesse ... Als ik Afrikaanse dieren nam als specialisatie, dan zou ik in België moeilijk een job kunnen vinden. Daarom dacht ik, ook met de wolf in gedachten, aan carnivoren als specialisatie. Het gedrag van carnivoren stemt in grote mate overeen en het covert zowel kat- als hondachtigen. Binnen mijn LinkedIn-profiel moest ik dan ook mijn gewenste eerste jobtitel opnemen, wat in mijn geval field research assistent was. Met dat profiel ben ik mij dan gaan linken aan allerlei organisaties die bezig zijn met carnivoren, degelijk onderzoek verrichten en ook betaalde stageplaatsen aanbieden. Ik ben er maanden mee bezig geweest om een degelijk netwerk op te bouwen, maar na een paar weken kwamen de eerste berichtjes al binnen. Naast het werk voor WWF heb ik op die manier projecten gedaan rond rewilding. Ik krijg ook regelmatig berichtjes van mensen die werken voor, of stage doen bij organisaties als Natuurpunt, het INBO, maar ook onlangs van een Canadese universiteit om een doctoraat te gaan doen.”

Voorlopig blijft Laura echter in België, want haar werk bij het Wolf Fencing Team is nog niet ten einde: “Ik heb bij WWF een halftijdse positie gekregen voor 18 maanden. Nu blijkt echter dat het Wolf Fencing project nog volop in groei is, dus kijkt men voor een eventuele overname van mijn job naar Natuurpunt (Wolf Fencing Team Belgium is een initiatief van WWF België, Natuurpunt en Natagora). In Vlaanderen is het duidelijk dat er nood is aan technisch advies en hulp om omheiningen wolfwerend te maken. Op die manier wordt de stap naar een vreedzame samenleving tussen wolf, mens en vee minder groot voor veehouders. Onze job bij Wolf Fencing Team kan psychologisch soms zwaar zijn. Je krijgt te maken met emotionele reacties van veehouders die hun 'dierenkindje' net verloren zijn en dat moet je aan de kant kunnen zetten op dat moment. Desondanks is het heel dankbaar werk en heb je het gevoel echt te kunnen bijdragen aan het zorgen voor onze natuur. Ik hoop dus dat er een vervolg komt bij Natuurpunt. Daarnaast hou ik ook de vacatures in de gaten bij de WWF Afrikaprogramma’s.”

Om haar halftijdse job bij WWF aan te vullen, werkt Laura sinds het begin van het academiejaar bij Odisee, bij wat destijds haar eerste opleiding was: “Ik help mee bij het organiseren van excursies en hoop hier ook wat meer buitenlandse ervaring op te doen door betrokken te zijn bij internationalisering. Daarnaast heb ik cursussen gevolgd rond design en marketing en heb ik sinds kort een eigen bedrijfje opgericht in de print on demand business. Ik ontwerp T-shirts rond de thema’s natuur en klimaat met boodschappen op als ‘save wildlife’, ‘don’t pollute’, … Het vormt een welkome aanvulling bij mijn inkomen en tegelijk hoop ik via de T-shirts ook aan bewustmaking te doen. In die zin ligt het dus ook weer in lijn van mijn grote passie voor dieren en de natuur.” Wie interesse heeft, kan altijd eens een kijkje gaan nemen op deze site.

Heel erg bedankt aan Laura voor de gezellige babbel en om mee de spits af te bijten in onze reeks ‘Met alumni op de koffie’. ik kijk alvast uit naar mijn afspraak met de volgende alumnus!