Gewapend- en voorgespannen beton kan door verschillende degradatiemechanismen worden aangetast. De voornaamste zijn wapeningscorrosie t.g.v. carbonatatie en chloride-indringing, aantasting door agressieve stoffen, alkali-silica reactie, vorst en vorst in combinatie met dooizouten. Door een bedachtzame betonsamenstelling te kiezen kan het risico op schade t.g.v. de meeste van deze degradatiemechanismen beperkt worden.
Toch is het ontwerp van betonstructuren momenteel hoofdzakelijk gebaseerd op de mechanische eigenschappen van het beton. Voor de duurzaamheid geldt slechts een receptmatige 'deemed-to-satisfy'-benadering waarbij minimale of maximale eisen aan de samenstelling of eigenschappen van het beton worden opgelegd, en minimumwaarden voor de betondekking voor een ontwerplevensduur van 50 jaar (volgens de Eurocode 2). Deze benaderingsmethode is, in tegenstelling tot de mechanische parameters, niet kwantitatief en niet statistisch onderbouwd. Daardoor is de effectieve levensduur, rekening houdend met de omgevingsfactoren, moeilijk in te schatten door een ontwerper en bijgevolg hoofdzakelijk op empirische ervaringsregels berust. Bijgevolg is een economische optimalisatie van de betonsamenstelling niet mogelijk en is er kans op vroegtijdige degradatie van de structuur ten gevolge van onvoorziene aantasting door chloriden en carbonatatie, wat leidt tot mogelijk hoge herstelkosten.
Vanuit de industrie komt bovendien de vraag naar een methodiek waardoor nieuwe materialen, waaronder bijvoorbeeld alternatieve bindmiddelen, op een consistente manier in betonrecepten kunnen geïmplementeerd worden. Momenteel wordt namelijk geen onderscheid gemaakt tussen de verschillende beschikbare cementtypes voor de bepaling van duurzaamheid, maar wordt er enkel een minimaal cementgehalte opgelegd.
